Ik vertel je vandaag graag het vervolg op mijn blog van 7 december 2019

Dat gaat over een doek dat al even op me staat te wachten en waar ik gisteren door een vriendin een verdiepend inzicht over kreeg. Ik leg het zo uit. Tenminste dat ga ik proberen. Om niet te veel in detail te treden.
(Een uitdaging voor me als ik zoveel downloads achter elkaar krijg 🙂)

Het doek is nog niet af hoor en wanneer dat zal zijn? Geen idee.

Een paar dagen geleden was ik het ‘verhaal’ van dit doek aan een vriendin aan het vertellen. Tenminste, het verhaal tot nu toe. Als je die blog hebt gelezen dan weet je dat dit doek over Mohamed gaat. De jongen die achteraf niet bleek te bestaan maar die ik wel had ontmoet.

Ik was aan het uitleggen waarom ik geometrische vormen erbij had gezet. Terwijl ik dat deed realiseerde ik me dat ter hoogte van zijn hart de ‘jodenster’ stond. Dat was niet mijn bedoeling tijdens het schilderen. Ik was daar zelfs totaal niet mee bezig. Ik was meer met de ‘Merkaba’ bezig. Het symbool dat staat voor:

Licht, Spirit, Lichaam

Dat gaat nog veel dieper maar dat is voor een andere keer, anders kan ik het niet kort houden.

Terwijl ik het plotseling even als de jodenster zag gingen mijn gedachten terug in de tijd. Naar mijn twee ooms die op 11 en 14 jarige leeftijd zijn afgevoerd en in Auschwitz direct na aankomst zijn omgekomen.

De dag erna ben ik toch weer even bij het Joods Historisch museum gaan zoeken naar wat er nu precies met hen gebeurd is. Misschien vertel ik je dat verhaal later nog eens.

Gisteren had ik een deel van een tekening in de Passiemail gedeeld. Ik had het deel eruit geknipt wat me op dat moment het meest raakte. De andere helft lag nog op mijn werktafel.

 

Voor vandaag ging ik een nieuwe tekening maken. Was het idee. Maar toen zag ik de helft van de tekening van gisteren. Ik besloot om met geel, de kleur van de dagenergie van vandaag met een paar streken over de 2e helft van de tekening te gaan.

Op een bepaald moment zag ik in het gele stuk iemand die omkeek en direct dacht ik aan Lucas en Samson. De twee ooms. Het was net of ik een aanmoediging voelde. Een bevestiging dat het goed was om dit stuk van het voorouderlijk trauma nog even naar het licht te halen. Naar het duale van alles wat zich in het ‘verleden’ heeft afgespeeld en nu naar het heden getrokken mag worden. Kijken naar wat zich nu uitspeelt in een 3D realiteit.
Hieronder het detail uit de tekening.

Wat het mij vooral zegt, en daarom deel ik het met je, is dat het goed is om diep te duiken. Om uit te zuiveren. Om zware stukken te helen, ook al heb je ze misschien niet zo ervaren.

Ik denk niet dagelijks aan het feit dat een groot deel van mijn familie in kampen zijn omgekomen. Er werd zelfs nauwelijks over gesproken bij ons thuis en zeker niet door mijn vader. Zijn verdriet was te groot.

Maar juist nu naar duale stukken kijken in ons leven is mooi. Door mijn schilderij en de uitleg die ik gaf mocht ik een stuk naar boven halen en zo kon ik iets helen bij mezelf en ook bij hen die omgekomen zijn. Ik gaf ze letterlijk een gezicht en een luisterend oor en nu mag het gaan. Het mag transformeren.

En ergens vandaag hoorde ik dit lied:

Sam Garrett ~ I believe