Helaas ben ik getuige geweest van een jonge man, een Zulu, die door zijn blanke werkgever in elkaar geslagen werd. Ik ben getuige geweest van het oppakken van een vrouw (die mij zeer dierbaar was) omdat ze iets te laat op straat was toen ze de strijkbout aan de buurvrouw gaf, over ons tuinhek notabene. Mijn kleine broertje mocht niet naast de baby van de werkster van de buurvrouw zitten. Wij mochten alleen naar blanke winkels, naar blanke toiletten, naar blanke delen van de bank en naar blanke scholen. Ik had niet altijd in de gaten dat mijn leven van alle gemakken voorzien was totdat ik zag hoe de donkere en gekleurde, want ja daar werd ook onderscheid in gemaakt, woonden en moesten leven.
Jarenlang voelde ik een plaatsvervangende schaamte dat wij juist in die tijd daar waren. Waarom had mijn stiefvader dat werk aangenomen, heb ik vaak gedacht. Tegen de tijd dat ik mondig genoeg was, kon ik het hem niet meer vragen omdat hij al overleed toen ik 16 was. Was hij zich dan niet bewust van de situatie daar? Na 26 jaar ben ik teruggegaan met mijn kinderen. Om met ze te delen waar ik een deel van mijn jeugd had doorgebracht. Ik heb ervaren hoe het was, voor mij als blanke en ik kon me heel goed voorstellen hoe de ander zich jarenlang gevoeld moest hebben.
De apartheid was voorbij maar het residu daarvan nog niet. Net zoals de situatie die mijn voorouders hebben meegemaakt en miljoenen anderen. Na 75 jaar draag ik nog iets daarvan met me mee.
En toen zag ik dit plaatje. Nee, dit kan niet waar zijn, gilde een stem in mijn hoofd. En een andere stem zei, rustig in- en uit ademen. Wees gewaar, observeer wat er met je gebeurt. Dat is wat ik zo vaak tegen mijn cursisten en tijdens persoonlijke sessies heb gezegd. Ik hapte even naar adem. Is dit echt wat ik zie? Zien mensen niet wat er nu gebeurt? Waar is de liefde voor de ander? Ga je echt je kind naar zo’n zwembad sturen? Dat zijn of haar vriendje in een andere kleedkamer en een ander zwembad moet zwemmen? Is dat wat we gaan doorgeven aan de volgende generatie? Dat het normaal is dat je anderen uitsluit? Dat je anderen liefdeloos behandelt?
Sinds een paar dagen is er in Nederland maar ook in heel veel andere landen, medische apartheid ingevoerd. In Nederland alleen nog in restaurants, theaters enz. Maar blijkbaar ook al in openbare zwembaden. Dit is het begin. Kun je het geloven???? Medische apartheid. Mijn maag draait zich om. Er is zoveel bekend over de bijwerkingen van deze prik dat het op zijn minst grondig onderzocht moet worden. Ik heb het van dichtbij meegemaakt. Er is een massa aan informatie te vinden. Niet van wappies, zoals de media je graag willen doen geloven maar van respectvolle mensen, wetenschappers, virologen, artsen, leraren, verpleegsters. Blijf je de main stream media volgen dan krijg je hun visie en hun verhaal nooit te zien. Er wordt zoveel gecensureerd dat de meeste mensen niet eens in de gaten hebben dat er een tegengeluid is. Een tegengeluid van miljoenen mensen over de hele wereld. Deze regering wil ons in slaap sussen door met hun repeterende uitspraken hun hele andere agenda er doorheen te drukken. Maar ook al geloof je dat niet, helemaal prima. Maar blijf in contact met je medemens, doe je best om zo helder mogelijk te blijven. Voel de wijsheid van je hart. Voel waar angst zit en waar liefde. Ik snap het volledig als je onder druk gezet wordt, dat is niet makkelijk. Maar alleen dat feit al is toch op zijn minst merkwaardig. Alles heeft een eigen verhaal maar ieder mens heeft recht op vrijheid. De grondwet wordt nu met voeten getreden. Rechters spreken geen recht meer. Wanneer is het genoeg?
Ja, het klopt, terwijl ik dit schrijf voel ik emotie. Wat we nu werkelijk samen moeten doen is basta! zeggen. Kijk naar het geweld dat wordt toegepast op onschuldige mensen die gewoon vrij willen zijn. Alhoewel de media je anders willen doen geloven.
Ik ben niet alleen. Ik ben geen enkeling. We zijn met heel veel meer. Sta op, of je nu wel of niet hebt gekozen voor een prik. Dat maakt mij niet uit. Nu is het moment dat we ons werkelijke gezicht kunnen tonen. We willen toch allemaal liefde? Nu is dat het moment dat we dat kunnen laten zien. Gisteren heeft, voor mij, een held, een restaurant eigenaar, besloten dat hij niet mee doet aan apartheid/discriminatie. Ik heb groot respect voor hem. Ik heb gezien wat het met mijn familie heeft gedaan, de uitsluiting en het wegzetten van hun geliefden die ze nooit meer terugzagen. Ik heb gezien wat apartheid in Zuid-Afrika met de mensen heeft gedaan. We gaan dit toch niet toelaten?
Hier sta ik voor:
