Het is even geleden dat ik een blog heb geschreven. Bijna 1 jaar geleden zelfs. Ik las net nog even die laatste blog terug. Meer met een glimlach op mijn gezicht. Dat was best een serieuze blog trouwens. Toch was er die glimlach. Een glimlach van verzachting. Het afgelopen jaar is er veel gebeurd. Niet alleen in de wereld maar zeker ook in mij. Wonen op deze bijzondere magische plek houdt in dat we uitgenodigd worden om naar binnen te gaan. Grappig omschreven eigenlijk. Wonen op een plek waar we meer dan 90% van de tijd buiten zijn en dan uitgenodigd worden om bij onszelf naar binnen te gaan. Juist door veel buiten te zijn, in contact met de natuur, kom ik nog dichter bij mijn eigen natuur. En dat terwijl ik al aardig Close2MyNature was. Het kan dus blijkbaar nog meer. Ik ben niet de enige. Ik spreek regelmatig vrouwen die exact hetzelfde meemaken.
De uitnodiging komt vaak van buiten
In ieder geval bij mij. Dat zijn ook vaak de momenten waarop ik reageer. De omstandigheden om ons heen geven ons de gelegenheid om onszelf beter te leren kennen. En wanneer we dat gaan zien, wanneer we dat gaan voelen en beleven dan ontdekken we de parels in onszelf. Ons leven is één grote ont-dekkingsreis. Geloof maar niet dat je de enige bent. De mensen waar je tegenop hebt gekeken gaan hetzelfde pad. Alleen op hun eigen wijze. Ieder volgt z’n eigen pad.
Begrenzen, het gaat met vallen en opstaan
In mijn geval vrij letterlijk. Gevallen en weer opgestaan. Steeds meer in contact met mijn lichaam dat me het afgelopen jaar vaker tot een halt geroepen heeft. Zo ging ik van gekneusde ribben naar een gekneusde enkel en daarna schoot het zomaar in mijn rug. En dat terwijl we met allerlei leuke projecten bezig waren.
De uiteindelijke boodschap was het loslaten van controle. De controle over mijn emoties. Nog meer verzachten. En ik kan je zeggen dat er verschillende uitdagingen zijn geweest waarbij dat niet gelukt is. En veel ook waarbij het makkelijk ging. Uiteindelijk brengen die uitdagingen precies wat we nodig hebben om weer door te gaan. Hetzij op dezelfde wijze, hetzij op een andere wijze.
Ik kies voor het laatste
De andere wijze. De wijze die het beste bij me past. Dat betekent niet meer op vaste tijden een nieuwsbrief. Niet meer op vaste tijden een New Reality Sharing en nog meer dingen niet op vaste tijden. Het Business model zegt dat je vooral in de picture moet blijven als bedrijf. Ik geloof ook zeker dat dat werkt, alleen ik voel aan alles dat we iets nieuws aan het creëren zijn. De mensen die ik spreek ervaren het precies zo. Niet zo makkelijk te omschrijven maar de rode draad is vooral dat we niets meer kunnen en willen, wat niet in lijn is met ons hart.
Wat zegt mijn hart?
Dat het in deze tijd vooral om de waarheid gaat. Om onze eigen waarheid te ont-dekken. Onze eigenheid en vooral ook te zien wat we deden en bijschaven wat niet meer in lijn is. Zo heb ik een aantal vaste dingen laten gaan of even on hold gezet. En nieuwe dingen, die ik vooral wel erg spannend vind soms, ben ik gaan uitzoeken. Een video maken in het Engels over onderwerpen die zelfs in het Nederlands meer woorden nodig hebben om uit te leggen, is mijn volgende stap. Ik heb me als mentor aangesloten bij een Telegram kanaal dat vooral uitgaat van het creëren van deze nieuwe realiteit. We begeleiden mensen die het moeilijk hebben. Moeilijk vanwege beslissingen van anderen, moeilijk vanwege lichamelijke ongemakken of moeilijk om in deze tijd van grote veranderingen het hoofd boven water te houden. Dat geeft me weer nieuwe inspiratie en zo zie ik, nu ik contacten over de hele wereld heb, dat we met elkaar aan iets moois bouwen. Niet door te doen of dat wat er speelt niet echt is maar ernaar te kijken en dan te beseffen dat het anders kan.
Nu ik meer tijd neem om ergens helemaal mee te zijn ervaar ik dat ik weer creatiever wordt. Ik merk ook dat het tijd wordt dat ik mijn persoonlijke verhaal meer deel. Dat heb ik grotendeels gedaan in het mooie nieuwe Oervrouw Magazine. Ik heb geprobeerd om in 14 pagina’s te vertellen hoe ik tot dit punt in mijn leven ben gekomen. In nummer 7 kun je mijn verhaal lezen. Het schrijven bracht me terug in de tijd. Liet me met nieuwe ogen kijken naar de gebeurtenissen in mijn leven die ten grondslag liggen aan de (Oer)vrouw die ik nu ben. Ik ga niets uit de weg. Neem mijn ruimte wanneer ik dat nodig heb en herzie mijn visie wanneer ik nog meer helder zie. Van Helder Zien naar HerZien. Mooi hè?!
Oervrouw Magazine
Wat ik zo mooi vindt aan Oervrouw Magazine zijn de echte verhalen, de enorme stroom creativiteit van andere vrouwen op zoveel verschillende gebieden. De veerkracht die wij vrouwen van nature in ons hebben, zo ontzettend mooi. Ik werd zelf getipt over dit blad door een andere prachtige (Oer)vrouw. Het contact met Melanie van Oervrouw Magazine heb ik als sprankelend ervaren. Ik vond het ook spannend. Ik schreef het, liet het aan mijn man zien om er nog even met een technisch oog naar te kijken en stuurde het zonder nog een keer te lezen op. Eind augustus komt nummer 7 uit, maar je kunt je nu al abonneren als je dat wilt.
En dan, wat blijft er nog over?
Een time-out van de Passiemail, gestopt met maandelijkse meetings en workshops en steeds weer voelen wat de volgende stap mag zijn. Het afgelopen jaar zijn we vooral fysiek bezig geweest. We hebben ‘MuSiZaYu’ gebouwd, ons gastenverblijf. En we hebben al een aantal gasten mogen ontvangen. Zelf een huisje bouwen is geweldig en ook heel intensief. Want met een huisje alleen ben je er nog niet. Er moest ook een pad komen naar die mooie plek en een terras voor het huisje leek ons ook mooi. We wilden het wel allemaal zelf doen. Op het bouwen van de douche en de elektriciteit na, zit ons bloed, zweet en soms ook onze tranen er in. Vooral tranen van blijdschap dat het gelukt is. Tranen van geluk dat we deze mooie plek nu met anderen kunnen gaan delen. De avond dat het terras af was, hebben we daar een wijntje gedronken. Ook al waren we thuis, het was net alsof we op vakantie waren.
Het lijkt allemaal wel een droom en zo voelen wij het ook elke dag. Toch zijn er ook dingen die minder makkelijk zijn. Zo zijn er in de buurt waar wij wonen weinig bedrijven met een website. Toen we hier net woonden was zelfs alles, op één grote bouwmarkt na, dicht. Hier moet ik voor alles op onderzoek uit. Ga maar eens een tandarts of een arts zoeken die een holistische kijk op het leven heeft. Niet makkelijk. Het brengt me wel terug naar de basis. Daar waar het in wezen om gaat. Niet op het waterleidingnet aangesloten zijn geeft ons een gevoel van vrijheid. Schoon levend water uit de berg. In een tijd van lange droogte brengt dat weer nieuwe inzichten. Hoe gaan we met water om? En zo gaan we steeds in gesprek met de natuur en met ons diepste zelf om er samen uit te komen. En dan steeds te realiseren hoeveel overvloed er is. Hoe rijk we zijn.
Het is tijd om jezelf te laten zien.
Heb je geld? Geef het uit aan duurzame dingen of sponsor mensen die met mooie nieuwe projecten bezig zijn. Heb je geen geld maar een prachtige gave, deel het dan met je omgeving of met de wereld. We hebben allemaal iets unieks te brengen in deze tijd. Er zijn prachtige initiatieven. We creëren een leven van liefde, saamhorigheid en overvloed…voor iedereen!
Hieronder deel ik het mooie lied van Jai-Jagdeesh. Ze heeft intense dingen meegemaakt in haar leven en heeft zich daarover de laatste tijd uitgesproken en haar pijn en haar kracht verweven met dat wat ze het beste kan, in een lied.
Zo, je bent weer helemaal bij. Tot een volgend NU moment.
