Boven op een berg in Portugal om half zeven in de avond. We lopen wat heen en weer op het pleintje voor het gemeentehuis. We verwonderen ons over het geweldige uitzicht over het dal, waar we nog net kunnen zien hoe de avondschemer invalt.  In de straten en in de huizen zien we de lichtjes aan gaan.

Ook de kachels gaan aan en de geur van vers gebrand Eucalyptushout stijgt omhoog. Het is een aparte, inmiddels herkenbare lucht, die heel anders ruikt dan het hout wat we gewend waren te stoken.

Voorjaar in Noord-Portugal is fris en fijn.

Na weken te hebben genoten van de geur van Mimosa krijgen we nu een kadootje van de geur van de witte lelie op ons terras en de bloesem van de perzikbomen. Overal staat de gele Brem in bloei en heuvels kleuren prachtig geel en bruin. Binnen een paar weken zal de bruine kleur plaats mogen maken voor frisgroen.

We staan daar dus te genieten, terwijl we wachten op de burgemeester. Ja, je leest het goed. Om half zeven in de avond hebben we een afspraak met de burgemeester van het dorp omdat we een document nodig hebben voordat de overdracht van ons huis plaats kan vinden.

We zijn er tussen ons werk door best druk mee geweest om de burgemeester te traceren en daar een afspraak mee te maken. We dachten gewoon even naar de gemeente te gaan, het formulier op te vragen en dat mee te kunnen nemen. Maar zo gaat dat hier niet. Met onze vriendin ben ik al een paar keer op pad geweest en zo kregen we helder dat de burgemeester himself ons het formulier zou overhandigen.

Maar al wie er kwam, geen burgemeester.

We stonden voor het ‘gemeentehuis’ Het werd steeds donkerder en het leek erop dat hij niet ging komen. Bij elke auto die de hoek om kwam, dachten we, zou dit hem zijn? Maar nee.

Ik weet nog niet wat het precies is maar de rust die hier uitstraalt is er een van een heel andere orde dan ik gewend was te ervaren. Je gaat hier vanzelf vertragen. Ik kijk om me heen en zie een paar jongens met hun skateboard op een baan spelen. Eén springt op z’n fiets en moet behoorlijk wat moeite doen om de berg op te komen, maar het lukt.

Het geluid van ganzen en kippen en blaffende honden wordt langzamerhand minder, naarmate het donkerder wordt.

Dan zeg ik na ongeveer een uur wachten tegen Henri: “Kom we gaan, dit wordt ‘m niet.” We weten inmiddels dat tijd een zeer relatief begrip is hier in Portugal en eerlijk gezegd is dat heerlijk. Dat moeten en onszelf iets opleggen, daar begin ik hier wel al wat los van te komen. Henri wilde toch nog even wachten en belde onze makelaar die contact met de burgemeester had gehad om deze afspraak te maken. En ja hoor, binnen 5 minuten hoorden we de motor van de burgemeester de berg op komen.

En na ongeveer een half uur, waarin de burgemeester met 2 vingers het gevraagde document had getypt, er een ferme stempel en handtekening op had gezet, stonden we weer buiten. Yessss! Na ongeveer een maand nadat de overdracht zou hebben plaatsgevonden waren we weer een stap verder. Nu is het nog een kwestie van dagen….. tenminste dat denken wij met onze Hollandse ervaring. We zullen het zien.

Wat we vooral echt geweldig vinden is dat we ons in een soort van film bevinden. Echt een andere realiteit. Toegegeven, soms niet.
Dan besef ik me plotseling dat we wel heel ver van onze kinderen zijn verwijderd en dat we nu een totaal ander leven hebben.

Eén ding voelen we allebei ‘tot in ‘t bot’….we zijn hier helemaal thuis!