Laat me je meenemen naar Egypte naar een bijzondere mystieke ervaring.

Even terug naar 1987.

Ik ben 24. Ik heb een leuke baan bij Plan Nederland, heb een vriend en met onze vrienden maakten we een groepsrondreis door Egypte zodat we zoveel mogelijk konden zien. 21 dagen met een minibusje. Ik kon wel uren dralen tussen al die grote pilaren. Eén van die plekken waar ik me heel fijn voelde was Aswan. Op een dag reden we met het busje naar een plek waar een huwelijk werd voorbereid. Ik voelde me wat opgelaten toen bleek dat het een toeristische happening was. Uitgelaten kinderen liepen om ons heen. Ik nam plaats op een soort tribune en direct kwam er een jongen rechts naast me zitten. Bijna geruisloos kwam er ook aan mijn linkerkant een jongen zitten. We keken elkaar aan en ik vroeg: “What’s your name boy?”. In zijn ogen las ik wijsheid. Een wijsheid die ik nauwelijks met woorden uit kan leggen. Zijn hele houding was sereen. “My name is Mohamed” en direct nadat hij dat had gezegd keek hij weer voor zich uit. Ik voelde een enorme aantrekkingskracht om hem beter te leren kennen. Daar was echter geen ruimte voor op dit moment.

Naar de bruid

Toen het tijd was om de bruid te bezoeken liepen alle kinderen met ons mee door de smalle stoffige steegjes met aan weerszijden lemen huizen. Er hing een bijzondere sfeer. Mohamed liep links van me en pakte heel voorzichtig mijn hand. Ik kan het nog voelen. Het was niet zomaar een contact. We liepen zwijgend naast elkaar. Ik weet niet eens of we elkaar hadden kunnen verstaan. Nadat ik bij de bruid was geweest voelde ik de onbedwingbare behoefte om Mohamed vast te leggen op foto. Ik had pas 10 rolletjes (Ja, dat was nog in die tijd) van 36 foto’s gemaakt maar hij moest erop. Het leek me niet gepast om alleen hem te vragen dus vroeg ik de andere kinderen er ook bij. Mohamed in het midden. Naast het jongetje met de doos op zijn hoofd.

Afscheid nemen was moeilijk. Toen ik achter in het minibusje ging zitten en naar buiten keek, zag ik Mohamed huilend achter de auto aan rennen. Heel gek misschien maar het voelde alsof ik mijn kind achterliet. Ik was er een beetje in de war van en het voorval bleef dagen bij me. Eenmaal terug in Amsterdam wist ik niet hoe snel ik de foto’s kon laten ontwikkelen. Een week later struinde ik door ruim 400 foto’s op zoek naar de foto van Mohamed.
Tientallen keren heb ik de mapjes doorgenomen. De foto met de groep kinderen was er, de jongen met de doos op zijn hoofd ook.

Maar geen Mohamed!

Dat kon niet. Hij stond daar echt, precies in het midden! Ik begreep er niets van.

Niets is wat het lijkt….of toch?

Jarenlang is hij in mijn gedachten geweest en heb ik me afgevraagd of ik het wel echt had beleefd. Begin dit jaar kwam hij weer in mijn gedachten. Ik deed mijn ogen dicht en maakte contact met dat moment. Zijn lieve gezicht zag ik zo voor me. Ik voelde zijn hand weer in de mijne. Plotseling hoorde ik een stem die zei “Je mag me schilderen, ik heb je veel te vertellen”. Dezelfde dag heb ik nog een nieuw doek op mijn ezel gezet en liet ik me leiden door de stem die duidelijk aangaf welke kleuren te gebruiken. Het voelde vanaf het eerste moment weer heel zacht. Het doek heeft na die dag nog wel wat maanden gestaan. Ik was namelijk bezig met een opdracht voor iemand anders. Ik kon niet aan twee doeken tegelijk werken en zeker niet aan deze. Hier had ik mijn volle aandacht voor nodig. Hij mocht nog even wachten.

Wil je het vervolg lezen? Kijk dan hier