Wat een beleving was het. Ik werd gevraagd en direct plopte er een oude gedachte op waarvan ik wist dat ik deze mocht overwinnen. Schilderen volgens de Art of Allowing is een verdiepend proces. Het is laag over laag en zijn met dat wat er is.
Zo zag ik dat de schilderijen die ik had gemaakt stuk voor stuk doorleefde processen waren en wie zou daar nu in geïnteresseerd zijn dacht ik.
Maar niets was minder waar. Ik merkte dat tijdens het ‘Happiness Festival’ waar ik zowel ‘Priesteres’ als ‘Guide’ had meegenomen. De reacties van de voorbijgangers waren hartverwarmend. Er was iemand die op ‘Guide’ afliep en met tranen in haar ogen zei: “Dat is hem hè?! Dat is hem!”. Ik keek haar vragend aan en ze vervolgde: “Dat is die Indiase Guru” en ze barstte in huilen uit. Voor mij was die dag een bevestiging dat het niet alleen om mij gaat. Niet alleen mijn processen en transformaties. Het is voor iedereen. Ieder op een eigen wijze.
En zo kreeg ik dus, zij het wat schoorvoetend, vertrouwen dat het misschien best wel eens interessant zou kunnen zijn om te exposeren. Het werd een mooi avontuur waarin ik vooral geleerd heb om nog meer op mijn innerlijke leiding te vertrouwen.
Ik had deze ervaring voor geen goud willen missen. Heel trots en ook wat kwetsbaar voelde ik me toen mijn kinderen op de eerste rij plaatsnamen. Een bijzonder moment dat ik niet snel zal vergeten.
